Dyskalkulia należy do grupy tzw. specyficznych trudności w uczeniu się. Termin ten pochodzi z języka łacińskiego i w dosłownym tłumaczeniu oznacza trudności w liczeniu (calkulare – liczyć, dys – trudność).
W pedagogice i psychologii pojęciem dyskalkulia określa się zaburzenia zdolności matematycznych powstałe w skutek nieprawidłowości dotyczących funkcjonowania części mózgu odpowiedzialnej za dojrzewanie umiejętności matematycznych wraz z wiekiem. Szacuje się, że około 6 procent populacji posiada dysfunkcje tego rodzaju. Około 99 proc. osób cierpiących na dyskalkulię, nie jest świadomych swojego zaburzenia. Dyskalkulia oznacza problemy z nauką matematyki. Nie są to jednak zwykłe trudności (np. nauka tabliczki mnożenia), z którymi zmaga się większość uczniów, a które zwykle zostają rozwiązane dzięki pomocy nauczyciela i wysiłkowi umysłowemu ze strony dziecka. Dyskalkulia to specyficzne trudności w uczeniu się matematyki. Można o nich mówić, gdy u dziecka wystąpiły zaburzenia zdolności matematycznych, czyli predyspozycji potrzebnych do rozumienia problemów matematycznych. . . .